“Music is the universal language of mankind” is een vaak geciteerde quote van de 19e eeuwse Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow, als dat het geval is, dan is jazz absoluut mijn favoriete dialect, aldus de in Luxemburg wonende Ijslander Ari Danielsson die de hoestekst voor zijn rekening nam. In deze mening kan ik helemaal met hem meegaan, het gemis aan een vast stramien en de verrassende mogelijkheden die het improviseren met zich brengt maakt het tot mijn favoriete muziek. Deze cd is daarvan weer een mooi voorbeeld, moderne jazz met allemaal eigen composities van een uitermate goed ingespeeld quartet. Altsaxofonist Sigurdur Flosason uit Ijsland is de leider, de andere drie zijn afkomstig uit Luxemburg, Michel Reis op piano, Marc Demuth op de staande bas en Jeff Herr op drums. Reis schreefvier nummers, Flosason drie en Demuth en Herr ieder een.

Zoals er in de jaren ’70 een uitwisseling was tussen Ijsland en Luxemburg op luchtvaart gebied( Loftleidir vloog vanaf Luxemburg naar de V.S. ) en in de jaren ‘90 een samenwerking tussen banken is er nu ook een op het gebied van de jazz. De karakters van de inwoners van deze twee ministaatjes komen wonderwel overeen, een mix van een sterke nationale identiteit en openstaan voor buitenlandse invloeden in de vorm van een dialoog. Datzelfde vinden we terug op dit album, een samenwerking die verenigt terwijl de uniekheid van de compositie en uitvoering van iedere muzikant behouden blijft. Flosason is een van de invloedrijkste en succesvolste jazzmuzikanten van Ijsland en degene met de grootste internationale uitstraling en dat al gedurende meer dan 30 jaar. Datzelfde kan gezegd worden over Michel Reis, Marc Demuth en Jeff Herr, alledrie behorend tot de top in Luxemburg en met veel muzikale samenwerkingen met buitenlandse collega’s.

De composities op dit album vormen een perfect raamwerk voor de muzikale dialoog tussen de groepsleden. Melodieuze ballads zoals Flosason’s “Father of Light”en “Thank you letter” van Michel Reis, naar volksmuziek neigende nummers als “Dante” van Demuth en “Tundra” van Reis of het intellectueel getinte “Counting Sheep”en “Forty Nine”van Flosason tot aan het mystieke en spookachtige “Moonglow” van Herr, het zijn stuk voor stuk nummers die zich langzaam ontwikkelen tot een scherpe aftasting van elkaar door de solisten om te eindigen in een harmonieus geheel met als perfect voorbeeld het laatste nummer met de toepasselijke titel “Thank you letter” van Michel Reis.

Jan van Leersum.